در خلوت

          یـکـى از عـلـمـاى وارسـتـه , کلاس درسى داشت و از میان شاگردانش

          به نوجوانى بیشتر احترام مـى گـذاشـت .

          روزى یـکـى از شاگردان از آن عالم پرسید: چرا بى دلیل ,

          این نوجوان را آن همه احترام مى کنید؟ آن عالم دستور داد چند مرغ آوردند.

          آن مرغ ها را بین شاگردان تقسیم نمود و به هر کدام کاردى داد

          و گفت : هریک از شما مرغ خود رادر جایى که کسى نبیند

          ذبح کند و بیاورد.

          شاگردان به سرعت به راه افتادند و پس از ساعتى هر یک از آنها,

          مرغ ذبح کرده خود را نزد استاد آورد, اما نوجوان مرغ را زنده آورد.

          عالم به او گفت : چرا مرغ را ذبح نکرده اى ؟ او در پـاسخ گفت :

          شما فرمودید مرغ را در جایى ذبح کنید که کسى نبیند,

          من هر جا رفتم دیدم خداوند مرا مى بیند.

         شاگردان به تیزنگرى و توجه عمیق آن شاگرد برگزیده پى بردند,

         اورا تحسین کردند و دریافتند که آن عالم وارسته چرا آن قدر

         به اواحترام مى گذارد.

                      عالم محضر خداست        در محضر خدا گناه نکنی